Ik keek een beetje raar op bij de vaststelling dat het al zes jaar geleden is, dat ik op deze pagina’s de lof mocht zingen over “Trouble Holding Back”, de plaat waardoor ik deze zangeres leerde kennen. Zes jaar is wel lang, natuurlijk, maar het zou me niet verbazen als de hele Covid-affaire mee de oorzaak zou blijken te zijn van deze lange wachttijd. Waar die vorige plaat geproducet was door Marvin Etzioni, zat deze keer Jonah Tolchin aan het stuur. Die mens bracht zelf ook al heel wat absoluut beluisterbare muziek uit en daar komt bij dat Helen hem al kent van haar schooltijd en sedert die tijd met hem bevriend is gebleven, wat er alvast voor gezorgd heeft dat de sfeer in de studio goed zat. Mensen, die elkaar kennen en vertrouwen, zijn in staat tot fijne creatieve dingen en dat blijkt ook uit deze nieuwe plaat. Die telt weliswaar slechts negen songs, maar ze is vrij van elke ballast. Hier staat niets op waarvan je je afvraagt waarom het de plaat gehaald heeft en dat zorgt er dan weer voor, dat je deze plaat moeiteloos meerdere keren na één kan draaien, zonder dat je je aandacht verliest.

Tolchin schreef aan alle nummers mee en dat zorgt toch voor een andere toon: waar op de vorige plaat het accent eerder op soul- en blues lag, gaat het hier veel meer de rootspoprichting uit, wat natuurlijk vooral duidelijk maakt dat Helen allesbehalve een one trick pony is. We horen haar hier als vertolkster van heel persoonlijke nummers die kennelijk stuk voor stuk gemaakt zijn met deze persoon of gene plaats in het achterhoofd. Helen ontpopt zich als een tedere vertolkster, die empatisch kijkt naar mensen of met veel genoegen terugdenkt aan plaatsen die haar dierbaar zijn. In gecompliceerde tijden zoals we die nu beleven, geeft zoiets blijk van heus kunstenaarschap en dat is voor mij het teken dat zij behoorlijk geëvolueerd is. Ze heeft helemaal haar eigen stem gevonden en met de hulp van een bevriende ziel als Tolchin, zet ze dat allemaal om in knappe melodieën en heel doordachte teksten.

Dat Where Is My Home? één van de songtitels is, is allicht geen toeval, net zoals ik me nauwelijks kan voorstellen dat je songs als King of the Town, This Ship of Get Me Out of this City kunt schrijven zonder specifieke mensen of buurten in gedachten. De muzikanten die Tolchin aanbracht, hebben stuk voor stuk hun degelijkheid al bewezen. Zo is er Greg Leisz, die iedereen kent, maar ook een Carey Franks laat horen waarom hij zo gewild is door Derek Trucks en Susan Tedeschi. Fraai volk bij elkaar dus en die zingen fraaie songs van een zangeres met een heel fraaie en eigen stem. Zo’n dingen verdienen gehoord te worden. Zeg niet dat u niet gewaarschuwd bent !

(Dani Heyvaert)